Door Carmen Kremers - 10 januari 2016

 

Wat is er nou fijner dan een heerlijke buitenrit te maken samen met je paard? Samen even ontspannen, een frisse neus halen en genieten van de omgeving. Persoonlijk ga ik minstens één keer per week het bos in, mijn paard vind het heerlijk! Helaas hebben we het bos, de heide of de weg nooit helemaal voor ons alleen. We delen dit met verschillende andere ruiters, bestuurders, fietsers, etc. en dit verloopt niet altijd zonder irritaties. Hier enkele situaties waar ik regelmatig in beland:

 

• Honden die als een malle achter je paard aan komen rennen.
  ‘JAAAAACK! Sorry, dat doet hij anders nooit’. Dit zijn vaak ook de honden
  die niet naar hun baasjes luisteren, waardoor het baasje er ook als een
  malle achteraan komt rennen.

 

• Motorcrossers die menen dat het ruiterpad ook voor hun bedoeld is.
  Wanneer je er dan een tegen komt, je paard een rechtsomkeert maakt om
  deze ‘gevaarlijke monsters te ontwijken’ en ze vrolijk nog een keer extra
  gas geven. En bedankt!

 

• Auto’s die je in een noodvaart voorbij komen rijden. Soms heb je nou een-
  maal haast, maar de kans dat je auto een deuk oploopt (en ook meer
  vertraging) is een stuk kleiner als je gewoon even vaart mindert wanneer
  je een paard passeert.

 

• Andere ruiters. Ook al horen zij ook thuis op het ruiterpad, het is toch
  altijd jammer als je net lekker aan het galopperen bent en je vaart
  moet minderen.

 

• Fietsers naast het ruiterpad. Fietsers in stap inhalen duurt vaak erg
  lang of lukt zelf helemaal niet, in draf kijken ze je vervolgens weer raar
  aan. Dilemma..

 

• Tractors, gewoon omdat mijn paard deze af en toe als levens-
  bedreigend ziet.

 

• Hardlopers. Zelfde dilemma als de fietsers, in stap kom je ze vaak niet
  (snel genoeg) voorbij en in draf krijg je vaak rare blikken. Maar hé,
  zij blijven toch ook rennen?

 

• Regen, altijd een beetje een sfeerverpester. Want waarom had ik ook al weer besloten dat ik best zonder jas kon gaan rijden vandaag? Want het was tenslotte toch ‘mooi’ weer..

 

Gelukkig kan ik in veel van deze situaties ook gewoon lachen en is mijn paard hartstikke braaf. Af en toe een praatje maken met de mensen die we onderweg tegenkomen kan ook gewoon gezellig zijn. Als we het bos altijd helemaal voor ons alleen hebben, zal dit op gegeven moment ook gaan vervelen. Dus wanneer we even vaart moeten minderen, wachten we tot de tegenligger is gepasseerd en gaan we gewoon vrolijk verder. Ook een goede oefening die tempowisselingen toch?